Determiné dir pal Parche a garrar sitiu, pensando en quedame ellí estos díes de collacia del antroxu, pa formar parte d'esti mundu al revés que vivimos, añu tras añu, nesta época y que nos presta por demás. Quiero nun perder rispiu y tomar nota de tolos seres raros que lleguen a antroidar. Y asina podré dar cuenta de tolos bilordios que socedan nesta villa antroxada. A naide-y tien por qué pintar mal.
L'osu pasia calmosu pela calle, como si acabare d'espertar del suañu ivernal. El perru come un güesu de mentira y roye, roye, como si daveres-y matare la fame. El gatu enrosca'l rabu y miaga ensin parar. Mira'l gatu p'arriba pal balcón de la casa d'enfrente por si s'asoma dalguna gata. Ronronea'l gatu a la gueta l'amor.
La vaca berra al otru llau de la calle y darréu se sienten los bramíos hasta na Calle la Cámara. De xuru que tará suañando la vaca. Quién sabe si col toru que se fai'l remolón allá pola calle Los Cuernos.
Un méndigu arrastra una manta pa encurrucase nel primer requexu afayadizu.Y barbuya y protesta polo baxo contra tolos que pasen y nun-y faen casu y embúrrienlu como si-y tuvieren mal aquel.
La bruxa cuerre d'un llau pa otru a ver onde pue facer falcatrúes. Míranos colos güeyos del revés, amuésanos un bebedizu que saca de debaxo les sayes y llueu rise a cascaraes porque sabe qu'ella ye poderosa.
L'arlequín mira en blancu y negru a tol alredor. Ve too simétrico y xeométrico y tíranos un besu y una flor.
Siete xanes beben na Fonte Los Caños, y encanten a tolos galanes que pasen a la so vera. Mientres, venti o trenta trasgos blinquen per Galiana, entren en tolos bares y escuenden bolsos, chaquetes, carteres y tolo que pillen. Entren y salen, métense debaxo les meses y saben que nun puen faltar na fiesta. ¿A quién diben culpar, sinón, de los oxetos perdíos?
Vistíos de coloráu, como si salieren d'un fornu arroxáu, lleguen una panda de diaños, amagándonos cola pala dientes y dispuestos a llevanos a toos hasta'l mesmu infiernu que nun ta mui llonxe.
Cien cures del brazu d'otres tantes monxes, col obispu a la cabeza persiguen a los diaños engafentaos, pero nun los puen pescar.
La pantasma xigante cuerre al debalu. Otres pantasmes síguenla d'un llau pa otru apavoriando'l personal. Multiplíquense les pantasmes, y métennos el mieu nel cuerpu, como na vida real.
Nel Parche, nel parapetu la música, tán tirándose los trastos los políticos que vinieron a antroxar: Rajoy y la Cospedal, Pablo Iglesias acarameláu con Irene Montero, Pedro Sánchez remangáu y estiráu, glayando al altu la lleva, ensin dexar el micro a naide y guiñando-yos el güeyu a un grupu muyeres que pasen cola falda pol picu'l culu y con pintes de querer lligar. Alber Ribera pidiendo moderación, y el catalán, Puig Demón, dando pol sacu a tolos que s'arrimen a la tarima. Arrequexáu pa una esquina, el que faltaba, disfrazáu de perrín falderu.
L'antroxu encabeza'l desfile de mazcaritos que lu siguen envueltos nel disfraz, ensin saber si son el que va dientro o son propiamente'l personaxe qu'escoyeron pa cambiar de personalidá. Naide sabe quién ye, si ye él o'l mazcaritu. L'antroxu ta arguyosu de crear confusión y tracamundios.
Qué prestoso poder tresformase anque seya por un día n'otros seres de lo más raro, y facer esparabanes y atarascar, ser esi otru que deseamos ser pa escaecenos de nós mesmos, pa cambiar de forma d'entender esti mundu tán complicáu, pa rinos y esmadranos y baillar y glayar y fartucanos.
Yo tampoco sé si soi la que voi baxo'l disfraz de bruxa o soi una bruxa de verdá. Prestaríame nun quitar el disfraz y quedame de bruxa pa siempre.
