Lo que define la obra lliteraria en versu y en prosa d'Esther Prieto (Arenas de Cabrales, 1960) ye la densidá: concentración y consistencia. Prieto ye una escritora d'obra curtia, na que compaxina la poesía (xéneru nel que ye una de les voces de referencia) cola lliteratura pa rapazos, la narrativa o el columnismu, xéneru al que pertenez la so penúltima entrega, Chicolate espeso (2015). Como narradora, amás de dalgún cuentu publicáu n'antoloxíes, ye l'autora de la primer novela n'asturianu escrita por una muyer dende'l sieglu XIX p'acá, Güelu Ismail (2002), una obra emocional que narra la peripecia vital d'una familia palestina a lo llargo del sieglu XX. Con ella ganó'l Xosefa Xovellanos de novela, la única muyer con esti gallardón nos trenta y siete años que lleva convocándose.
La so obra poética ye comunicativa y existencial, mui curtia en númberu (menos de cuarenta poemes publicaos n'ocho años), pero intensa. De 1992 ye Edá de la memoria y de 2000 La mala suerte. La voz d'esos dos llibros ye la mesma, caracterizándose pol versu llargu y un sentíu del ritmu mui personal, más cercanu al versículu (amás, cuando llee, Prieto nun suel facer les pauses versales, colo que da la impresión de que constrúi los sos poemes en tiraes entá más llargues) qu'a la tradición métrica clásica. Pero si la voz ye una, los protagonistes de los poemes, los actores de munchos d'ellos, son variaos como tamién lo son les localizaciones xeográfiques d'esta obra: centroeuropa, Oriente Medio, Nueva York, Roma o el Mediterraniu...
Esther Prieto llevaba ensin publicar poesía dende hai diecisiete años, y necesitaba como naide reconciliase con esi xéneru y apurrinos otra vuelta la so voz personal y densa. Failo recoyendo pa Trea, n'edición bilingüe qu'ella mesma traduz, lo que podemos considerar la so poesía completa hasta la fecha, esos dos llibros de los que falamos más arriba y once poemes qu'agrupa baxo la etiqueta d'inéditos, pero que mui bien podíen llamase col títulu del conxuntu, "Tres de la quema". Y ye que'l tonu melancólicu al que nos tenía avezaos Esther Prieto, como si posara nellos la ceniza de la murnia, sigue sonando nestos poemes nuevos (asina nesa despidida definitiva y inesperada que s'albidra nel que se titula "Como tierra arrasao"), pero ábrese a la lluz y a la vida en dalgunos otros, como nel brevísimu "Campera al sol": "Mio corazón ye campera al sol, / camín d'asfaltu diliéndose al calor / del branu nes tierres del sur". Tamién ye novedosa esa necesidá de que les coses concasen na "guapura de la tierra", como nel poema "Quietú": "Seique'l mundu nun tea bien fechu, / seique, mas esti día escampláu / y claru, mio corazón calmu / nagua por sabelu perfechu".
Nun ye namás esi cambiu de tonu lo qu'observamos en dalgunos d'estos once poemes nuevos que nos apurre Esther Prieto (como digo, hai otros que siguen la llinia caracterizadora de los dos llibros anteriores); observamos tamién un diálogu arriquecedor, xeneracional, cola poesía asturiana de los sos contemporanios y un mayor averamientu a los patrones rítmicos, too ello ensin que dexe de sentise, perfectamente clara, una de les voces más interesantes de la poesía asturiana, densa, concentrada, asombrosa. Necesaria.
