L'abeyeru européu, un ave rapaz migratoria que s'alimenta principalmente d'himenópteros (muncho más d'aviespes que d'abeyes, a pesar del so nome), presentóse apocayá como l'arma biolóxica capaz de ganar al avispón asiáticu. Asina lo defende un estudiu empobináu por Salvador Rebollo, profesor d'Ecoloxía na Universidá d'Alcalá de Henares. La so tesis básase nel afayu d'abondosos restos de "Vespa velutina" nos niales d'abeyeru estudiaos en Galicia, onde l'insectu invasor ta bien espardíu. Sicasí, fai falta dimensionar esa predación: comprobar hasta qué puntu la rapaz escueye positivamente'l avispón asiáticu como presa y determinar si esa presión podría contener la invasión.
Ye pocu probable que, incluso nel casu de que l'abeyeru européu deprede principalmente sobro'l avispón asiáticu, sía quien a frenar la espansión territorial y demográfico del himenópteru, una y bones la población española d'abeyeros ye de namás de 1.850 pareyes (1.100 na rexón cantábrica): un exércitu perescasu, superáu abrumadoramente poles fuerces enemigues".
Esi desequilibriu ye evidente n'otros pares d'especies de la mesma naturaleza y cola mesma relación. Por casu, la población asturiana de llondra paleártica esperimentó una fuerte crecedera nes últimes décades, basada en parte na disponibilidá casi ilimitada de cámbaru americanu. Sicasí, a pesar d'esa intensa depredación, que tamién exerce otru pescador de pelo y pluma, el cámbaru nun menguó significativamente. Daqué asemeyao asocede cola carpa y otros pexes introducíos, en ríos y banzaos de los que da bona cuenta la mabea grande, que los prefier frente a los salmónidos y otres especies autóctones porque son de movimientos lentos, más fáciles de prindar. Nesti casu, igual sí qu'esiste della contención de los invasores.
La guerra biolóxica manifesta de forma más sele ente la ostra xaponesa y les estrelles de mar, que les taramien, y resulta anecdótica ente'l galápagu de Florida y la garza real, que podría cazar dacuando exemplares adultos del queloniu norteamericanu.
