L'edificiu del Bancu Herrero d'Uviéu, asitiáu na converxencia de les cais Fruela y Principáu, ye ensin dulda un manifiestu de l'arquitectura europea de principios del sieglu XX, dómina na que solo les grandes urbes como Viena y Madrid cuntaben con exemplos similares.
Ye nel añu 1909 cuando'l fundador del bancu, Policarpo Herrero, encárga-y la see al prestixosu arquiteutu asturianu Manuel del Busto, roblándose los planos nel 1911. Venti años más tarde, coincidiendo cola sucesión a la presidencia per parte del so fíu Ignacio Herrero, faise una ampliación conxunta col arquiteutu Jesús Álvarez Meana, intervención que-y acaba de dar sentíu a la obra y alzar a la categoría de maestra.
Conceptualmente, l'edificiu ta formáu por oficines nes plantes inferiores y viviendes nes cimeres. Esti fechu, xuntu col tratamientu que se-y da al patiu interior o la composición de dellos de los elementos de la so fachada, dexa oldear la obra con ciertos edificios del modernismu européu de la dómina. Probablemente, el mayor asemeyáu atopámoslu col edificiu de la Michaelerplatz de Viena, obra del gran arquiteutu austriacu Adolf Loos. Esti símbolu arquitectónicu ta consideráu ún de los primeros edificios modernos d'Europa y dispón tamién d'usos mistos trataos de forma totalmente independiente, amás d'un patiu interior acristaláu y d'una estructura de grandes columnes que dexa una meyor organización del espaciu al prescindir de murios de carga.
Centrándonos nel patiu interior del Bancu Herrero, de hormigón armáu y fierro, son evidentes les semeyances colos patios d'otros edificios coetaneos de gran interés. Ente estos patios atopamos, amás del perteneciente al yá citáu edificiu de Loos, el patiu del palaciu de Telecomunicaciones de Madrid (actual Casa Conceyu). Nel interior del edificiu modernista madrilanu, obra del arquiteutu Antonio Palacios, intégrense les nueves técniques y espacios col llinguaxe clásicu, daqué que tamién s'aprecia na pieza uvieína. En dambos interiores destaquen impresionantes vidreres y escalinates, según l'empléu de materiales nobles que revisten les modernes estructures a manera de columnes clásiques, arriqueciendo los espacios interiores de dellos altores.
Exteriormente, l'edificiu ta concebíu d'una manera más conservadora, por cuenta de que yera daquella una pieza d'espansión de la ciudá. Utilízase un esquema clásicu, con un marcáu zócalu inferior, un cuerpu d'ornamientos y ventanes ondulantes y una terminación con unes mansardes que recuerden otra vegada a les utilizaes polos sos compañeru austriacos. Esti esquema clásicu, cargáu, per otru llau, de gran dinamismu y potencia compositiva, yera comúnmente emplegáu n'edificios representativos europeos y estadounidenses, fechu que demuestra que Del Busto yera conocedor de l'arquitectura piquera del so tiempu. Al ser un edificiu n'esquina, remata con una pímpana cúpula de cobre, permediando'l conxuntu y alvirtiendo de la importancia del mesmu.
Na so ornamentación atopamos un equilibriu perfectu ente sobriedá, eclecticismu y detalles naturalistes, frutu d'aquellos tiempos de transición artística. Preciaos mármoles y vidrios, según un claru dominiu de la forxa metálica, ayuden a potenciar la maxa de la obra.
Gracies a arquitectos como Manuel del Busto, con un interés pol arte que los lleva a viaxar y afayar técniques nueves, podemos esfrutar anguaño d'esa arquitectura rompedora y vanguardista qu'arriquez la nuesa redolada. Ye gracies a el so legáu qu'un sieglu más tarde nos siguen impresionando los sos edificios, que la so presencia nun pasa inalvertida, y que yá formen parte de la identidá de les nueses ciudaes.
