Enrique Martínez tuvo la confirmación de qu'había cuando menos “dos caudiellos” la tarde del 7 de xunetu de 1960, cuando tenía 18 años y trabayaba de soldador en Bazán. “Mandáronme al yate ‘Azor’, en Sada (A Coruña), a reparar l'aparatu col que Franco pescaba cachalotes. Diba muertu de mieu, pero aposentáronme diciéndo que naquellos momentos taba pescando nel Eo. De secute –remembraba a finales de los noventa, cuando taba xubiláu y asitiaba en Valencia– tiráronme de la manga dende'l camarote del caudiellu, nel que m'encamentaron que nun podía entrar. Arrenegué, pensando que me gastaben una chancia, y casi caigo fulmináu cuando veo aprucir a Franco en persona”. L'home, cuntaba, creyó que lu diben “a fusilar”, pero'l dictador llevólu dientro y fíxo-y entrugues sobre l'aparatu. “A otru día, tolos periódicos publicaben la semeya col salmón que'l caudiellu pescara nel Eo a la mesma hora na que falaba conmigo nel Azor’ ”.
Enrique Martínez comentó l'episodiu del Azor solo cola so muyer –“nun lo dixi nin a mio madre, por mieu a lo que pudiera pasar”– y tuvolo en secreto hasta 1994. Esi añu, él y la so esposa víen el programa de TVE “¿Quién sabe dónde?” cuando apaeció la semeya d'un home bien paecíu a Franco del qu'unos familiares arxentinos reclamaben información, por que nun sabíen d'él desque nos años cuarenta sumiera tando de visita en Galicia. La muyer d'Enrique, Adela García, dexó escapar una exclamación al ver na pantalla'l nome de la persona: Isidro García Collada yera l'hermanu de so padre.
“Creíamos que viviera siempre n'Arxentina –esplicaba Enrique Martínez–, pero cuando contactamos con estos familiares arxentinos al traviés del director del programa, Paco Lobatón, afayamos que'l tíu Isidro llegara a Galicia en 1942 pa recoyer al so hermanu y llevalu pa Tucumán, onde rexentaba un negociu de fotografía. Sicasí, nunca volvió a Arxentina. Equí, en Galicia, tragólu lo tierra”.
Martínez entrevistó con Lobatón y cuntó-y l'episodiu del "Azor” y el barruntu de qu'el so tíu Isidro, del qu'hasta entós nunca viera una semeya, podría ser el doble de Franco. Lobatón pidió-y que cuntara l'episodiu nel programa. Y fízolo, depués de más de “30 años de silenciu”.
El pasáu, sicasí, presentóse en casa d'Enrique Martínez a los pocos díes. “Vino veme un policía xubiláu que s'identificó como exmiembru de la escolta de Franco y aseguróme que yo tenía razón, que Franco tenía un doble. Díxome que me lo esplicaba pola mio tranquilidá, pero que lo diba negar siempres, y aconseyóme que nun xiringara'l pasáu”.
A partir d'esti momentu, Enrique Martínez y la so muyer intensificaron les sos relaciones colos parientes arxentinos y reconstruyeron el rompecabeces del familiar sumíu. “De mozu trabayó en Sada pa Barrié, al qu'ayudaba nes sos caceríes, y que-y pagó en 1930 un pasaxe p'Arxentina, onde casó. En 1942 vino a Galicia pa llevar al so hermanu Antonio, pero nunca llegó a contactar cola familia, a pesar de que se fixo un llamamientu al traviés de RNE dende A Coruña”.
Depués de delles averiguaciones darréu de la so participación nel programa “¿Quién sabe dónde?”, Enrique Martínez y la so muyer convenciéronse de qu'el so tíu Isidro foi'l doble de Franco, especialmente desque afayaron, al traviés de les semeyes unviaes dende Arxentina, qu'Isidro tamién compartía col dictador una mancadura de caza na mano derecha.
Enrique Martínez remanó siempres una hipótesis. “Isidro de xuru foi a Sada, últimu llugar onde viviera en Galicia. Imaxínese la situación: un home idénticu a Franco preséntase na segunda residencia del caudiellu, astrada de Policía secreta. Yera imposible que pasara desapercibíu. O lu fixeron sumir o lu usaron de doble. Creo más no segundo”.
El guion de Román Gubern pa la película “Espérame en el cielo” sostién que'l doble de Franco foi secuestráu y treslladáu a los suétanos de El Pardo, onde lu instruyeron pa que se portara y actuara como'l dictador. La película plantega tamién la posibilidá de que'l cadabre que xacía na tumba del Valle de los Cayíos fuera'l del doble y non el del caudiellu, que taría depositáu polos Franco n'otru llugar por mieu a posibles atentaos mientres la Transición.
Isidro García Collada dexó n'Arxentina a una esposa embarazada y a trés fíes. “Unvió-yos una carta dende Buenos Aires primero d'embarcar hacia Galicia na que falaba de planes pa la vuelta. Un añu depués, daquién, nunca nos dixeron quién, ordenó vender el so negociu”. Parte de la familia arxentina, que nunca dexó de buscalu, cree qu'Isidro contactó en 1972 con una de les sos fíes, Blanca Gladis García. “Esta muyer fixo desaparecer tola documentación sobre'l so padre y nun se fala col restu de la familia. Amás, esperimentó un repentín ya inesplicable arriquecimientu”, afirma Enrique Martínez. La muyer d'Isidro, Milagros, que morrió en Tucumán nel añu 1958, intentó saber al traviés d'abogaos quién ordenara dende España liquidar les posesiones del so home, pero toles pistes esaniciaron misteriosamente”.
