Pablo García cumplió 25 años el pasáu día 28 d'avientu. Estudió Maxisteriu y ye profesor interín de Primaria. Esi día, el del so cumpleaños, sonó'l teléfonu de so madre, Encarnita Roche, tamién profesora de Primaria. Yera Rubén López Barrero, xefe d'estudios del colexu públicu Teodoro Cuesta de Mieres, onde Encarnita ye profesora y secretaria. El so compañeru informábala de que la Conseyería d'Educación axudicára-yos un profesor d'apoyu a media xornada dientro del programa ProaPlus, y qu'esi profesor yera Pablo, el so fíu. Los dos pensaron que yera una inocentada pero minutos depués la web de la Conseyería d'Educación, onde se publiquen les places axudicaes, sacábalos de la duda.
“Pensaba que me diba tocar Cangas, Taramundi o cualesquier otru llugar llueñe de Mieres”, esplica. Con too y con ello, na convocatoria pidió una media xornada na so localidá natal. Y pasó, la Navidá fixo la so maxa. La so madre insiste en que “foi pura casualidá, na alministración pública ye imposible qu'esto pasara por enchufe”.
Pablo, que l'añu pasáu trabayara nel colexu San Pedro de los Arcos, n'Uviéu, quería tar cerca de casa, cerca de la so familia y llogrolo. Más cerca nun podía tar, comparte aula con so madre. “Nun taba dientro de los mios planes”, reconoz el mozu al respective d'esa casualidá que lu llevó a compartir docencia con so madre, daqué que ye “una esperiencia distinta, única”.
Al rapaz lo de la docencia vien-y por vocación, una vocación aguiyonada por una madre que lleva 21 años de docencia y que nunca imaxinó poder compartir trabayu col so fíu. Pa ella ye “una llotería, el meyor regalu de Navidá que podíen facenos; el nun va más”.
Madre y fíu compartieron esti día per primer vegada aula en sestu de primaria, ella como profesora titular y él como docente d'apoyu. A lo llargo de tol añu, madre y fíu van impartir clase xuntos trés hores y media a la selmana, “el restu del tiempu él va tar con otros profesores”, esplica Encarnita Roche, qu'aplaude la decisión de la Conseyería d'Educación de sacar una convocatoria especial de profesores d'apoyu a media xornada. “Son docentes que nos ayuden muncho”, esplica la profesora, qu'axunta que ve “mui positivu'l criteriu” de la Conseyería d'Educación d'impulsar esta midida. “Y si enriba coincide que'l profesor d'apoyu que tengo nel aula ye'l mio fíu, pues xenial”, argumenta.
Enagora solo dieron una hora de clase xuntos y la sensación pa Pablo “ye mui distinta”. Dizlo en positivo “porque l'enfotu nótase a la de trabayar”. “Hasta agora nun atopemos nada negativo”, dicen al empar.
Ella reconoz que nel aula entró-y la tentación de facer de madre, “pero non porque nun lo faiga bien sinón por da-y enfotu y que se suelte, igual que cuando tuvi compañeros que taben faciendo práctiques”. La madre diz qu'ella tien 21 años d'esperiencia “y él acaba de salir de la Universidá, que nun se paez nada a la docencia real”.
Lo xeneracional tampoco supon una barrera a la d'enfrentase a la docencia porque, como esplica la madre, “nesti colexu tamos en constante evolución y la metodoloxía y el proyectu educativu del director, Juan Molinero, ye d'evaluación formativa, nun ye un métodu tradicional, fondiáu nel pasáu”. Con too, concede que los profesores de la edá del so fíu “pueden ser daqué más axilosos en nueves tecnoloxíes, pero nun se nota la diferencia”.
Encarnita Roche y el so fíu Pablo viven xuntos asína que'l trabayu tamién llega a casa. “Nun desconectamos, inclusive comiendo tamos comentando coses de los guah.es del colexu”, reconoz ella, qu'aprovechó estos primeros díes pa poner al so fíu al corriente de les peculiaridaes de caún de los alumnos.
Un mozu qu'atopó'l trabayu que quería cerca de casa y una madre tan arguyosa que nun duda al dicir que “tar col mio fíu en clase ye'l nun va más”.
Los alumnos yá tán al corriente de la situación “y hasta agora nun dixeron nada, a la fin solo somos un profesor y una profesora que comparten aula nel mesmu colexu”, remata'l mozu docente de Mieres.
