Un percorríu pel Plan Director, el programa maestru que salvó a la Catedral d'Uviéu

El puntu d'alcuentru ye l'accesu pela nave del Evanxeliu, la nave llateral norte, pela qu'aporten tamién fieles y turistes. Hevia apara delantre¡l planu de la Sancta Ovetensis y empieza falando de la intervención sobre les cubiertes y la envolvente del complexu catedraliciu. "Trabayamos de fuera a dientro, primero sobre'l continente, sobre l'edificiu, y dempués sobre los sos elementos y sobre'l conteníu, los bienes muebles del interior". 

Hevia empobina pa una de les capiyes d'esa nave norte, qu'enseña como nenguna otra la forma d'actuar de los responsables del Plan Director: ye la capiya de los Vigiles. Davezu cerrada al públicu, cuando l'arquiteutu entra al interior y prende les lluces, la esplosión de lluz plasma a los numberosos visitantes que percuerren la Catedral. El blancor de la dolomía de Laspra apodera l'espaciu, n'abiertu contraste coles pilastres realizaes nel calizu doráu de Piedramuelle. Un ritmu qu'algama tamién al prodixosu retablu que preside la capiya. "Taba amazcaráu, con madera d'otru color", señala Hevia, que destaca l'aportación de Yayoi Kawamura nesa intervención, al detectar una abertura nel retablu que dexó a los técnicos actuar na parte posterior. 

L'actuación global sobre la capiya de los Vigiles sintetiza, esplica Hevia, la manera d'obrar nel conxuntu de la Catedral. "Tenía bien de problemes de mugor. L'agua calistraba ente les piedres, asina que camudamos la cubierta, superponiendo una de cobre que nun ruempe visualmente col conxuntu, y nos vanos de la llinterna punximos un doble cristal que dexa pasar l'aire, pero non l'agua, nun montaxe básico pero efectivo: dos llámines superpuestes, la esterior dexa una apertura abaxo, y l'interior dexala enriba. 

Con esta ocurrente solución, que se repitió en munchos otros puntos de la Catedral, pudieron aisllar la capiya de l'agua, pero dexar pasar l'aire que facía falta por que se completara'l perlentu ensugáu de los murios. "Tardaron venti años n'ensugar", esplica Hevia, revelando l'ingrediente secretu qu'esplica l'ésitu del Plan Director: la paciencia. Nada nuevo nesa casa, yá se sabe que la ilesia piensa en sieglos. 

La siguiente parada del itinerariu ye la sacristía. La obra más importante nesi puntu foi l'afitamientu del frescu de la bóveda, realizada por Pablo Klett. Nesa sala, Hevia amuesa un llaveru ocultu nel que s'entamen, por sectores y sales, los accesos a la Catedral. El sistema, fondamente analóxicu, algama la complexidá de la más trupa fueya de excel, pero ye por demás intuitivu. Reflexa, sía que non, lo llaberíntica que puede ser la Catedral pa los que nun tan avezaos. 

A la salida, Hevia percuerre la xirola, numberando a los responsables de la restauración de los retablos: el citáu Pablo Klett, Jesús Puras, Natalia Díaz-Ordóñez, Paula Sánchez Ablanedo y l'estrañáu Luis Suárez Saro. Destaca, amás, a les instituciones: "Trés alministraciones: Conceyu, Principáu y Gobiernu central. Y trés fundaciones: Hidrocantábrico, Endesa y, especialmente, la Fundación María Cristina Masaveu Peterson". L'aportación d'esta postrera déxase notar nes pantalles interactivas qu'hai mesmo na xirola como na Cámara Santa, siguiente parada del itinerariu, onde Hevia destaca les midíes empobinaes a protexer les xoyes del Reinu d'Asturies y les reliquies. Ente elles el Santu Sudariu, protexíu nel interior d'una vitrina con gas inerte. Primero de salir, Hevia retorna a la pantalla y amplía la imaxe del Santu Sudariu hasta que se percibe un restu de carmín: cuenten que ye "regalu" de Carmen Polo, que quixo besar la tela. 

L'itinerariu acaba nel Claustru, un espaciu singular que tardó 141 años en completase y onde puede apreciase tola evolución del góticu. Hevia esplica'l mecanismu de llavadura de la piedra, por aciu d'áridos y láser, y detiense nun sillar negru: ye'l testigu qu'amuesa cómo taba'l claustru enantes de la intervención.