Na metada del seiscientos,
Allá en desiertu llonxanu,
Préndense incendios de fe,
Que cuerren con tantu agañu
Como la chispa en praos secos
Cuando afoguera'l veranu.
Antainadores caballos
Y alfanxes de corte blancu
Lleven, col so dios, al este
La podrella del so mandu.
Y al entamu'l setecientos
Crucen el Mediterraniu,
Y veloces y sangrientos
Galopen hacia'l Cantábricu.
Dende l'altu de los puertos,
El moru mira con plasmu
La tierra desconocida
Qu'espera ribayu abaxu:
Per ella cuerren mil ríos
Qu' a mil valles abren pasu
Y en verde empapen el monte,
La sierra, la viesca, el llanu:
A aquellos güeyos d'arena
Que siempre abastu escasu
De fresques agües tuvieren,
El paisaxe pon-yos aldu
De conquista y permanencia:
Quiciás sea un antemanu
Les promeses del profeta.
Col estrueldu d'un argayu:
Talos cain nos sos caballos
Del botín a pol arrañu.
Pel suelu la dulce Asturies
Agora tienen entamu,
Xunta a ríos d'agua fresco,
Corrientes de sangre y llantu:
Vieyos y neños degüellen,
Muyeres lleven en raptu; Caseríes y llabrances
Desfáinse en llapa y espantu.
Hacia l'oriente d'Asturies
Atropa xente Pelayu,
Xente de Ponga y d'Amieva
De Caravia y de Maliayu,
De Cangues, Onís, Piloña,
De Llanes, Buelna, Pimiangu,
Ribesella, Andrín, Beleñu,
De lo cuestu y de lo pandu.
"Inxamás esta nación
Ablucó énte pueblu estrañu:
Nun pudieren visigodos
Ponenos xugu al costazu,
Nin entregamos tampoco
Tributos a rei estrañu;
Y al mesmu César Augustu,
El emperador romanu,
Costó-y sangre y costó-y años
Pisar el suelu asturianu.
Nun permitamos agora
Que l'invasor mauritanu
Siga nesta tierra nuestra
Semando roína y dañu.
Astucia y valor pondrán
trabancu a audacia y a cuayu".
Ximuestres a Muza llanta
L'exércitu asturianu,
Faciendo que temen munchu
Y que son de pocu entamu.
Hacia oriente en retirada
Conduz la tropa Pelayu;
Ensin sosiegu, a la escontra
L'invasor sigue'l so rastru.
Nos tableros celestiales
Xueguen partides anguañu:
Los que lo pierdan enriba
Llorarán tamién embaxu.
Daos cargaos consiguieren
El triunfu pal llau cristianu;
Alá retira cortés,
De meyor tiempu al alguardu.
Anque pequeña, galana,
Cuando sabe'l resultáu,
Ye tanta la so gayola
Que vien al suelu d'un bálamu.
Ánxeles na so rodiada
Vuélvenla en sí col so cantu.
Punta de fierro siniestra
Sal pel derechu costazu,
Gorgoberu abiertu en sangre
Rance con un roncu cantu,
Una mano esraigonada
Da al deu l'últimu baltu,
Cimatarres y alfanxes
Xacen muertos sobre'l barru,
Los caftanes y turbantes,
Que rellumaben de blancu,
Son agora colcha roxa
Que se convierte en sudariu.
Bermeyu cuerre a la mar
El Sella per más d'un añu:
Dende entós los sos salmones
Tienen el color más altu.
Munchos sieglos fue'l so calce
Recordatoriu y osariu.
Ellí tuvo aniciu'l reinu
Del pueblu astur soberanu:
Al melgueru portugués,
Al gallegu roceanu,
Al salmantín y estremeñu,
Al meseteñu, al vascu,
Toos tuvo na so llingua,
A toos baxo'l so mantu.
Y cuando sieglos dempués
A Castiella cedió'l mandu
Un García vendepatries,
N'Abamia, onde enterráu
Reposaba'l frañador
Del moru, como un argayu
Sintióse una voz de rabia,
D'inritación y d'agayu:
"Traidor -decía la voz- Engañador y canallu,
Que rendiste ensin batalla
Al mio pueblu asturianu,
El que siempre resistiera
A quien quiso esclavizalu".
Diz que diez nueches seguíes,
Dende Abamia al Repeláu,
En reblanea y en ira Envueltu,
