Opinión

Un nuevo capítulo de Parando en Villalpando: "El síndrome de Marilyn Monroe"

Intrahistoria de un escanciador

El síndrome de Marilyn Monroe

El síndrome de Marilyn Monroe / Pablo García

–Menudo vacío, Ricardo.

–¿El chigre?

–Non, coño, toi falando de mi.

–¿Cómo ye, ho?

–Cuando marcháis toos, cuando s’apaguen los focos, cuando recojo les meses…

–¿Qué, ho?

–¿Dígote la verdá?

–Sí. ¿Qué pasó?

–Los buenos escanciadores, Ricardo, solemos eclipsar a los demás pol nuesu encanto. Pero, en el fondo…

–¿Qué ye, ho?

–Carecemos d’autoestima y sentímonos vacíos.

–No jodas, Tonín.

–El síndrome de Marilyn Monroe, Richi, ¿sabes cómo te digo?

–¿Qué me tas contando, Josiantonio?

–Tol mundo nos ama, pero naide se molesta en conocenos.

–¿Conocevos?

–Sí. En profundidá, me refiero.

–¿Tas mamáu, Tonín?

–¿Cómo voi tar mamáu si toi trabayando, oveya?

–Nunca te sentí falar asina.

–Son munchos años sollozando a escondíes, echando serrín en soledá, como Norma Jean.

–¿Quién, ho?

–Marilyn Monroe.

–¿Marilyn echaba serrín?

–Non, gilipollas. Pero toos la adoraban y ella vivía en soledá. Como yo.

–¿Qué dices?

–Ye lo que hai, Richi.

–¡Pero tu yes un divo de la barra, Tonín!

–¿Y de qué me val? Tais bien engañaos.

–¿Por?

–Esto non ye Hollywood, por muncho que venga Eva Longoria a comer quesu gamonéu y tortos con picadillo pa detrás.

–¡Pero tu yes mui finu, Tonín! ¡Escancies de cine!

–¿Y qué? Detrás del glamour de les espiches, cuando s’apaguen los focos y salís fuera a vomitar… Solo queda’l vacío. Namás.

–¡Pero tu yes el putu amu, Josiantonio! ¡El centru d’atención!

–Selo yo. Sobremanera cuando saco la bandeja de pinchos.

–¡Toes te quieren!

–Sí. ¿Pero quién busca conoceme en realidá?

–¿Cómo ye, ho?

–Tengo instinto pa la poesía, canto rancheras, escribo haikus…

–Meca, yes la Virgen.

–¿De qué me val a mi enamorar a tol mundo? ¡A mi nun me ama ni Otea!

–¡Ánimo, Josiantonio!

–¡Buo! Tengo l’autoestima perdida, dígotelo como lo siento.

–¡Tas petándolo! ¡Siempres tienes el chigre de bote en bote!

–Yá, yá. Pero l’ésitu nun da la felicidá.

–¿Voite a la farmacia?

–Menudu vacío…

–¿Va ser cosa d’ansiedá?

–¡Hala, venga, díi toos a tomar pol culo! ¡Dejaime en paz!

www.maxirodriguez.net

Tracking Pixel Contents