Vuelve Gonzalo G. Barreñada a la poesía con El pesu de la lluz, un llargu llibru de cincuenta poemes nel que l'autor de Sotrondio camina l'espaciu personal de la so casa y el so día a día pa describir asina l'espaciu interior de la so mente. Como nos apuntes d'un diariu, Barreñada esgrana los nicios que la memoria va dexando nel anduliar cotidianu: "Y nun fai nada tábemos faciendo semeyes / Al mar d'agostu, a los maizales qu'esti mesmu sol semó". La lluz furrula nesti poemariu como metáfora del recuerdu y del futuru, del tiempu: "Meyor que la lluz -que tamién duel- pese más / Que la nada". El poeta entruga al versu pol destín inciertu que-y espera, y toa espera ye un riesgu y una promesa. Atopa nos llibros de Proust, Rhys, Spinoza, Hume o Wittgenstein el mapa afayadizu col que nortiar y nun perdese nesi anchu mar de la memoria. Nun quier dexar la pallabra al azar: "Llargos son los díes, / Curtia la vida / De quien ye siempre'l mesmu".
Podríemos definir los versos d'esti llibru como prosaicos si Barreñada nun los acompañara de llirismu. Con too, la llectura resulta tan áxil como una novela o meyor una autobiografía, namás detenida poles pauses imprescindibles pa volver atrás en tal o cual versu, en tal o cual poema. Y parase ye necesario. A cada momentu descubrimos pallabres sabies pa meditales, que van del carpe diem horacianu al eternu retornu de Nietzsche. "Lo que fui yá nun lo soi, / Lo que milenta pallabres enantes precisaba / Agora a veces hasta col silenciu se consuela". O esos versos onde diz: "Cuántes veces tornar quiero / A lo que fracasu paecía / Ya igual la felicidá yera". L'amor, la felicidá, la familia, l'amistá?, nada humano ye-y ayeno a Barreñada como a Terencio. Percuerre la esistencia del ser humanu como per una sienda desconocida, al aldu, naguando por nun cayer nel abismu, medranosu de perder la oportunidá del presente: "Piérdeste, y preguntes, / y vuelves a perdete". Los díes asocédense nesti dietariu de versos del que l'autor rexistra la lluz y les solombres. Nesti anotar les sensaciones y les imáxenes de lo cotidiano, el poeta da fe tamién de les sos moliciones y pesares, de les allegríes y les duldes. "Tiempu, / Ye nada, pero pesa, / Ta mudu, pero tien pallabres, / Nun esiste / Y sin embargu siente". Un doble xuegu d'espeyos ente'l fuera y l'adientru onde'l notariu de la pallabra recueye la memoria y tresfórmala en papel escritu.
¿Qué ye lo importante d'esti poemariu? Pamidea la "serena crudeza" cola que l'escritor retrata la vida humana nesi continuu presente. Diz nun poema: "Tar paráu na verdá quieta / Del presente / Como si fora yá la de l'alcordanza". N'otru de los poemes cada versu consiste nun cartelu o pintada que Barreñada descubre pelos caminos y qu'adquier un sentíu diferente y poéticu al pasar les frases al papel. El xuegu metalliterariu fai que la tresposición de la necesidá humana a la lliteratura convierta esta mesma lliteratura nun artefactu vital. Nun ye pocu méritu'l d'esti llibru si atendemos namás qu'a estes coordenaes. Gonzalo G. Barreñada sabe dosificar el mensaxe pa que la poesía nun suene panfletaria ni melindrosa. Nun quier dexar de "lleer llibros más importantes que la muerte", quiciás (y esto ye una sensación personal) porque prefier más vencer a la vida que vencer a la muerte, a la qu'espera con una risa soleyera y pacetible.
Esti guapu poemariu ta llamáu a ser una de les obres mayores de Gonzalo G. Barreñada, que sabe "que tamién pues escoyer / el momentu más triste de la vida pa rir".
