Quien aporte, ún a ún, a los trece rellanos del edificiu de l'antigua estación d'autobuses, va poder dicir que fixo un percorríu a vuelu rasu per Uviéu. El citáu inmueble permite una visita exprés a la capital del Principáu al traviés de trece murales, ún por rellanu, nos que tán reflexaes les places más emblemátiques de la ciudá. «Les places son les zones más representatives, onde nos xuntamos cola xente», señala l'autor de los murales, Toño Velasco. 

En 2016 empezó esta aventura a propuesta del presidente de la comunidá de vecinos, Rufino Huerta. El primer mural, qu'amosaba la Plaza de la Catedral, sirvió de preba piloto pa que los vecinos lo aprobaren. «La catedral primeramente yera rosa y la xente asustábase cuando lo taba pintando», cunta'l pintor, que decidió incluyir elementos fantásticos porque «si los vecinos lo aceptaben nel primeru, tenía llibertá pa facer lo mesmo nel restu», añede.

Toño Velasco utiliza la fantasía pa cuntar la realidá y suel usar el globu aerostáticu como símbolu. El qu'apaez dibuxáu na Plaza Porlier, convierte esti mural nel más sentimental: «Cuando pinté esti globu, n'ochobre de 2018, la mio hermana díxome qu'ella diba nél. A mio madre, que taba mui enferma, diba prestá-y volar en globu. Neses mesmes feches, el vientu llevó'l globu nel que diba la mio hermana pela plaza Porlier hasta la unidá d'aislamientu na que taba mio madre. Enteréme d'esta historia dempués de tenelu pintáu», recuerda.

Nengún mural ye asemeyáu al otru. Dalgunos tán vacíos pa tresmitir la idea de que ye l'espectador el que ta dientro del cuadru. N'otros, como'l de la Plaza de la Escandalera, los transeúntes, pintaos de distintos colores, representen la multiculturalidá y diversidá d'opiniones que conviven nun espaciu públicu. Nel mural de la Plaza de Riego apaez l'artista afatáu de camareru: «Ehí empecé yo n'hostelería, trabayaba mientres estudiaba na Escuela d'Arte», esplica. Toño tamién quixo venceyar al vecinderu colos murales. «Un vecín díxome qu'el so güelu tenía una imprenta llamada “Morchón” na cai Cimadevilla y dibuxela. La xente dicíame coses y integrábales», cuenta.

El cielu tamién varía. Marca la parte realista d'esti trabayu, como nel de la Plaza de Feijoo, qu'amuesa un tonu característicu d'Uviéu. Y enfatiza esi toque de fantasía n'otros murales, como nel de la Plaza de la Constitución, onde s'aprecia un cielu de nube, pero nun sabemos si ta formándose o marchando. Amás, les pieces de Tetris que cayen simbolicen que, por muncho caos qu'esista, hai coses que tienen qu'encaxar pa funcionar. «Tamién quixi representar una llucha d'idees ente los trés edificios, representaos como trés veleros nuna batalla naval», anota'l pintor.

L'últimu mural, termináu va dos meses, representa la Plaza Primo de Rivera. Atópase na planta octava y el so destín taba claru:“ Nesti rellanu ta la mio vivienda familiar. Ta llenu de mil detalles, pa mi son alcordances entrañables».

L'únicu mural que nun reflexa una plaza ye'l del Paséu de los Álamos, anque pa Toño Velasco esti llugar «fai ciudá como cualesquier otru ágora, ye un espaciu públicu d'ociu». Les baldoses moyaes na plaza de Trascorrales, recordando una ciudá lluviosa, o una pacífica nueche na plaza del Paragües componen, xunto a otros, una colección de requexos que lleva ún na retina, como estampes, pisu per pisu.