Raquel F. Menéndez (Vallouta, Salas, 1993) describe'l mundu que conoz en El llibru póstumu de Sherezade (Impronta, 2017) y failo dende los güeyos d'una nena que medró nun pueblu pequeñu y dende la perspectiva d'una muyer culta y moderna que somete toles estayes de la so vida a un analís intelectual. Con estos cuarenta poemes qu'encamiento lleer n'orde y unidá -hai un principiu y un fin, hai unos qu'espliquen otros, imáxenes recurrentes y dalgunos que tienen continuidá- algamó'l "Premiu de Poesía Nené Losada Rico" del añu 2016, anque enantes yá se diera a conocer como escritora en revistes como Formientu y Lliteratura, les antoloxíes Poesía, alma del mundo (2014) y Siete Mundos (2015) y col poemariu en castellán Libélula ("Premiu Concursu Lliterariu de la Universidá d'Uviéu" nel añu 2013). Nesta ocasión escueyi la so variante xeográfica d'asturianu y un rexistru seique cercanu por demás a la llingua oral, adré, camiento que nun exerciciu llingüísticu de fidelidá a sí mesma y d'honestidá pal discursu y el tema qu'establez: diálogu y monólogu pa presentanos la so historia sentimental familiar, amañando un conxuntu que resulta afayadizu n'axilidá y naturalidá.
Lo más claro nel poemariu, yá dende'l títulu, ye la presencia fundamental y cuasi esclusiva de les muyeres: en cuasi tolos testos asoma'l femenín, en munchos de manera esplícita. La visión vital y lliteraria exhíbese arguyosamente femenina y la muyer ye protagonista como trabayadora, creadora, contadora y tresmisora, como nun pue ser d'otra miente si se quier retratar la realidá de la nuesa sociedá inxustamente llamada patriarcal. Si aquella primera Sherezade contaba pa nun morrer, una de les Sherezades d'esta hestoria cuenta -escribe- pa que nun s'escaeza a otra, nun homenaxe íntimu y cariñosu contra la enfermedá de la desmemoria, el pretestu que-y permite regalanos precioses declaraciones d'amor: "Pa min fuisti la mano que me garraba, / la mio compañera na vida, la mirada / más llista de toas, la mio Sherezade"; "Yes tu una neña, / ya you la vieya Sherezade mirando pa ti, / llamándote pequeñina, / beisando la to cara arrugada, / de neña tan pequeña". Los versos de Raquel son un monumentu a la memoria de la bisgüela y a dalgunos vezos que-y presten de so propia madre: "Mio ma coleiciona caxas de tinte vacías. / Tienlas ordenadas por antigüedá, / ya llímpialas cada pouco", una cadena de muyeres que fueron dando la so personalidá al mundu que-yos tocó vivir: "Heredé de vosoutras el deséu de ser Dafne, [?] d'arrancame la piel como quien cuelga'l vistíu de la percha / pa la mañana siguiente".
Pero de la Sherezade que más sabe Raquel F. Menéndez ye de sí mesma: de la guah.a que tuvo un amigu imaxinariu -y tovía lu tien-, la que blincaba pelos charcos, andaba en bicicleta, vía los Pokemon pela televisión y guardaba -y guarda- botones supersticiosos nel bolsu, porque-y dan suerte; la que se convirtió na adulta que conoz tan bien la tradición lliteraria y sabe ofrecela d'una manera tan elegante, como cuando confiesa les sos zunes corrientes, los sos detalles domésticos y ye quien a convertilos en guapa materia poética. La que tamién quier poner la so voz na descripción d'esti paisaxe de nueso: vieyu, míticu, a veces atapecíu pela nublina: "Veo'l mundu pidíendo-y permisu a esa ñebla / pa deixame velu", la nieve: "la so presencia al aldu las mios historias" o l'efeutu de les llaparaes d'una quema: "Escribo pa nun deixar de ver lo que cuando queima / brilla". Y la qu'agora tien que siguir contando la vida nesta llingua, la que-y deprendió Sherezade.
