Seique ye ún de los grandes desconocíos de la pintura asturiana pero Luis Fernando Aguirre ye una de les figures claves del espresionismu de la segunda metá del sieglu XX. Asina lo vio'l Muséu de Belles Artes cuando-y dedicó una esposición yá en 1987 o la Fundación José Cardín, qu'entamó una retrospectiva del artista en 2007.
L'artista, nacíu en Villaviciosa en 1935, finó en Madrid, onde vivía dende los 9 años, cuando marchó a estudiar a un internáu. El so amigu, l'artista asturianu José Parés, llamentaba esti día'l fallecimientu: “Diba tiempu que nun falaba con él, llamélu cuando fui a Madrid xusto enantes del confinamientu y concidió qu'acababa de morrer la so esposa”, recordaba.
Aguirre tenía un mundu bien particular. Él mesmu lo explicaba nuna entrevista en LA NUEVA ESPAÑA en 1995: “Pinto'l mio mundu, un mundu difícil ya interior”. Esi mesmu día, por cuenta d'una esposición en Mieres, dicía que pa él, pintar nun yera prestoso. Reconocía que “nel mio estudiu toi cola mio música y el mio rollu , pero nun ye mui prestoso, toi sacando coses del mio mundu internu que nun tán exteriorizaes”. “La mio pintura apunta pero nun esplica”, añadía.
Luis Fernando Aguirre dedicó la so vida al periodismu, nel departamentu de composición del diariu “El País”. Pero enantes fixera los sos intentos nel mundu del cine onde tuviera ésitu. Trabayó con Samuel Bronston en películes como “55 díes en Pekín”. “La cayida del Imperiu romanu” o “El Cid” y con Orson Welles en “Campanaes a medianueche”.
Yá nel periodismu ilustró colos sos dibuxos momentos históricos como'l xuiciu pol asesinatu de los abogaos d'Atocha, el golpe d'estáu del 23-F, o'l casu GAL. Tamién collaboró con Manuel Vicent, ilustrando los sos testos.
“Un pintor intuitivu que desenvolvió una obra variada, poco atenta a estratexes de nengún tipu y na que'l componente racional o analíticu siempre se vio sustituyíu por un enclín a restolar los caminos de la suxetividá”, en palabres d'Alfonso Palacio, director del Muséu de Belles Artes d'Asturies.
“Un pintor mui desconocíu, mui apartáu pero, sicasí, interesante”, como lu define Luis Feás Costillas, presidente de la delegación n'Asturies del Institutu d'Arte Contemporaneu y collaborador de LA NUEVA ESPAÑA.
