Ángeles Carbajal (Argüeyes, Siero, 1959) convierte en premiu tolo qu'escribe: nos últimos cinco años fueron pa ella, en tres ocasiones, los más importantes galardones de la poesía en llingua asturiana; el "Teodoro Cuesta" del añu 2012 con En campuabiertu y el "Xuan María Acebal" nos años 2014, con L'aire ente la rama y 2016 pa los testos que conformen Un vasud'agua. Avezaos como yá nos tien a los llectores a la so mirada seria,d'analís intelixentey hermosu aplicáu sobre la vida y sos asuntos, una nueva entrega ye siempre bien acoyida y supón una bona noticia pal panorama lliterariu.
Nallinia de los trabayos anteriores, sigue siendo la de Carbajal una llírica de llamentu y de simbolismu, estrada de suxerente sasemeyances ente'l mundu sensible y l'espiritual. Presenta agoral'autora más clara estética y temperamentu románticos: arródiase d'atmósferes misterioses, recuerda amores pasaos y amuesa nuevamente devoción pola naturaleza, nesti poemariu nel que recupera'l tiempu presente.
Nesta ocasión ye un vasud'agua'l que-y val pa calmar la sede y el que favorez los momentos d'observación y reflexón. Tamién pue ser un ratu de llectura, una canción, una nueche de lluna o cualesquier tarde tranquila. Les intenciones yá queden clares nel primer poema, un atapecer que revisa aquel preciosu momentu de soledá y silenciu que describiera Fernán Coronas, anque equí introduzse daqué tan corriente en nós como ye l'humor y la ironía, presentes tamién n'otros poemes, usaos como armes afayadices pa enfrentar la vida. A sorbos vamos conociendo los sitios pa los que mira Ángeles Carbajal y les emociones que la guíen y que nos tresmite, ofreciéndonos les sos visiones, a veces aislaes, pero cuasi siempre ensertaes dientrod'una naturaleza de poderosos personaxes qu'ella dirixe como si fuere una orquesta y onde lo que más suena ye'l silenciu que requier l'altura de los asuntos que se traten.
Nesti mediu centenar de poemes hai dos temes esenciales: el pasu del tiempu y l'esgaste personal que trai la llucha que ye la vida. La que fala ye la voz humana de la resignación, la derrota, el cansanciu y la señaldá: "Van yá dellos años /nos que me persiguen los finales"; "El mio mundu argaya al rodiu mi / y yo nun acierto namás / qu'atocame'l corazón";"Enguedeyada nos artos / tiro de la mio vida, / paez que quiero escapar / pero nun toi dafechu segura";"Aprendí?a doblar los ángulos de les derrotes / como mio ma doblaba aquellos pañuelos suaves / de florines y lletres que nos valíen pa llorar". Pero tamién la voz de la tranquilidá que dan la esperiencia y la madurez: "Somos más llibres porque yá sabemos / que cásique too pue mandase a paséu". Tamién fai sitiu al recuer du del amor perdíu: "Nos güeyos una llaparada de lluz, / un rellámpagu nel corazón, / y depués / un filu d'ausencia tan pensatible y tan triste / como'l fumeru d'una foguera d'iviernu / nuna braña olvidada"; p'apellar a un dios ausente: "Doite cuerda por pena / como-y la doi al reló vieyu / pa que nun me muerra"; pal autoconocimientu y pa les precioses imáxenes que nos ofrez la naturaleza: l'agua qu'escribe sobre un techu de pizarra; la xelada que llabra los cristales o les gotes d'agua faciendo milenta güeyos nel mar.
Y asina, posando'l pensamientu nes moliciones coles que cargamos tolos díes, fai desfilar l'harmonía de la vida: "guapura nun triste espeyurotu / ye'l vivir? / pequeñes allegríes minucioses / y la llarga historia del dolor". Hasta'l silenciosu soplíu final col qu'apaga'l testu.
