Poeta y narrador reconocíu en castellanu y asturianu, Héctor Pérez Iglesias (Arlós, Llanera, 1978) lleva firmaes delles publicaciones dende aquellos primeros poemarios colos que se presentara a los llectores: Las tardes baldías (KRK, 2004) y Prisión de náufragu (Trabe, 2006). El profesor y críticu Xosé Bolado concedió-y l'alcuñu de ""poeta equilibrista", amás de creador arriesgáu ya inconformista colos procedimientos, esperimentador constante col versu. Pola so calidá y constancia, ún de los indispensables de la lliteratura asturiana d'anguaño. En 2019, la Editorial Saltadera traxo al papel el títulu Dende tan lloñe, que'l colectivu Hesperya yá sacara en formatu e-book nel añu 2012. Asina que vien de lloñe'l testu y del llonxanu surrealismu francés surde'l versu de René Char que-y da títulu a esti volume.
Capítulos, párrafos y númberos sustituyen a títulos y estrofes. Versículos con opciones escapen de la llinia del versu y cuerren escontra la prosa, avisando de que tamos ante una poesía d'espresión diferente; si evidente ye na forma, ensiguida lo comprobamos tamién nel conteníu. "Un báramu de palombes echa d'esmenu a volar" y nestos poemes con continuidá temática y ortográfica, Héctor Pérez Iglesias abelluga un báramu d'imáxenes coles que va procesar el funcionamientu del mundu y diseñar les propies impresiones, peñerando pa ello un llinguaxe inesperáu, condensador y conceptista. El conxuntu ye una película abstracta que fai poques concesiones a la visión convencional de la esistencia, un retu de llectura esixente y d'alta collaboración por parte del llector qu'ha d'aceptar l'asaltu d'una escritura fondamente reflexiva, con cadarma d'automática, tallada pa poder acercar al común entendimientu esta peculiar panorámica vital. Pasu ente pasu, el poeta guía con instrucciones directes la soledá nocherniega d'un home que pasea la dulda per espacios domésticos y esteriores. Na so propia casa, paráu baxo l'umbral de la puerta dañina capaz de mancar, vienen momentos d'estrañamientu, de medrana, d'autorreconocimientu. Engarabíu pol fríu y pola muga, sigue'l camín pela nueche esterior, onde'l desasosiegu y la inquietú percíbense tamién con delles sinestesies. Ente medies, un respiru pa que podamos reconocer la realidá, pa que reparemos nun paisaxe delicadamente pintáu: "Les primeres estrelles redecorando'l silenciu", pa regalanos conclusiones feches con técnica d'aforismu poéticu: "La xelada ye un exércitu d'ocupación". La lletra d'esta canción insiste nel estribillu, en repeticiones y reiteraciones a les que garranos pa nun perder l'aldu. Cola lluz de la madrugada convertímonos en mirones de la pasión de los amantes, nuna entrega qu'alterna lo antipoético y lo romántico. Na transición lleguen la primavera y el branu, el tiempu del sol qu'eslluma, que contradiz l'ánimu y que llena'l paisaxe del color que nun comparte l'alma: "El bon tiempu dáseme fatal", con delles confesiones qu'anecien nuna propuesta determinista rellacionada col tiempu atmosféricu: "Soi incapaz de manteneme a flote na vertixinosa claridá d'esti marzu". Los personaxes d'un circu son los qu'agora enreden pente les rutines a les que tamos avezaos, remendando y deshumanizando los malabarismos de los nuesos xestos cotidianos. Encarrerando pal final del percorríu, lleguen les anuncies y les consecuencies d'una ruptura sentimental; l'aprendizaxe, la resistencia estoica y la salvadora ironía llenen les escenes finales d'esta crónica metafísica.
¿Por qué nun enfrentar la crueldá d'una puerta, la posibilidá d'un vampiru o la verdá d'un espeyu? ¿Acasu hai mieu a sacar d'estes imáxenes una verdá reveladora? O seique a topase con respuestes qu'arrespiguen, inda más nun momentu como'l que tamos viviendo: "El mieu que nun ye sinón otra forma de desabeyu, más humildante. [?] La tristeza que nun ye sinón otra forma de mieu". Aceptái'l desafíu: "Atropes estrelles atalantando un llargu asediu".
