Lo que más fai Laura Marcos (Mieres del Camín, 1982) nestos Cuentos de ser y de tar (Trabe, 2017), ye un homenaxe a la llingua, yá non solo nesa intención que confiesa nel prólogu del so primer llibru, sinón nel resultáu: queda ún cola feliz sensación de tar acabante lleer un exerciciu llimpiu y verdaderu, coles exactes y naturales palabres qu'había qu'escoyer pa cada discursu y cada momentu, igual da que'l momentu seya l'angustia que manda per carta una muyer xudía mientres la Segunda Guerra Mundial qu'una rocada de sidra y sábadu ente unos mozos de la Cuenca: el testu amuesa un conocimientu y un trabayu d'escoyeta llingüística de muncho valir. Arriendes d'esto, los argumentos lliterarios trabayaos y la manera de tratalos resulten otru aciertu nesti conxuntu orixinal, intelixente y actual.
Axunta'l volume diez cuentos curtios d'estensión asemeyada, sacante un microrrelatu, que Laura Marcos foi axeitando a lo llargo d'estos últimos años. Munchos d'ellos fueron premiaos en distintos certámenes lliterarios, como'l Concursu de Cuentos de Cangas del Narcea, el Conceyu de Llaviana o'l de Cuentos pola Oficialidá del Conceyu Bimenes. Asegura l'autora que toles histories tienen l'aniciu na realidá, anque cuerran darréu pel siempre inquietante camín de la lliteratura y a veces pel de la más radical fantasía. Y creo que ye precisamente la presencia o non de realismu un motivu mui afayadizu pa estremar unos d'otros. Siempre dientro d'una escena cotidiana, apaez una persona corriente que ta siendo observada, con procuru, nun momentu de cambiu o cuando dalgún incidente fai que camude'l so estáu. Ambientaos cuasi toos nel universu asturianu, hailos que recreen paisanaxe y xeografía local, pero con esmoliciones universales. El protagonismu ta repartíu ente mui distintos tipos y emociones: la compasión y la inocencia qu'apaez tres una desgracia; pantasmes del pasáu y del presente; seres dañinos con apariencia inofensiva; la culpa cola que s'arrecostinó durante munchos años y que se llibera, por fin, nun poéticu actu de redención; ún de los primeros desengaños de la vida o los esperimentos de les persones cuando enfilen pel camín del mundu adultu. Pero tamién hai sitiu pa les histories feches sobre les traxedies que conformen el nuesu pasáu: l'exiliu republicanu español o la ofensiva nazi escontra los xudíos, trataos en dos relatos emotivos y señardosos, contaos desde la grandeza humana de valientes protagonistes femenines. Como ye natural, aprovecha la lliteratura pa qu'asomen dalgunes cuestiones d'actualidá, como detalles del funcionamientu de la escuela, que conoz bien pola so profesión, o los xeitos de los comportamientos de la vida d'anguaño en xeneral. L'autora narra y describe mui bien, nuna combinación bien mezclada, sofitada con detalles pertinentes y prestosos pal interés del llector. Nuna ocasión hasta ye la protagonista mirona que chisba y enfoca pa la escena doméstica d'una familia cualesquiera. Tamién-y da entrada al perspectivismu, alternando narradores y queriendo qu'intervenga la fala d'una conversación d'un chat, unes cartes o anuncios de periódicu. Da-y axilidá al discursu ensertando con muncha curiosidá y aciertu diálogos con humor, frases feches y reflexones cultes pa consiguir, insisto, una recreación escelente del rexistru oral modernu. Y zárralo too con finales bien traíos y que dexen satisfecha la tensión llectora. Foi mui satisfactorio comprobar cómo Laura Marcos convirtió anécdotes ya histories regalaes nun exerciciu lliterariu y llingüísticu de tan bon resultáu.
Confieso qu'hai un cuentu que tien dalgo que ver conmigo; lo que nun sabe la escritora ye que-y dio un final mui cercanu al verdaderu. Y ye que la ficción, anque paeza mentira, rezusmia siempre realidá.
