José Luis García González ye l'últimu fareru de Peñes, puestu que va dexar el próximu 6 d'ochobre porque-y llegó la hora de la xubilación. Dende 1987 ye l'encargáu del caltenimientu d'esti singular espaciu, al norte del norte d'Asturies, na parroquia gozoniega de Viodo.
Primero trabayó de fareru en Tarragona, onde fixo les práctiques, y pués tocó-y el faru Santu Mederu en Ribadeva. Depués, cumplió'l so oxetivu: ser el fareru de la “catedral”. “El restu de faros son les capiyes, pero'l de Peñes... ye la catedral”, afirma con sorna esti home natural de Bañugues.
Confirma qu'el so trabayu varió enforma col pasu del tiempu y les meyores tecnolóxiques. Namoráu de la mar y del so mundu, prefirió opositar a fareru que ser capitán de la marina, como munchos de los sos vecinos que García vía “desenraigonaos” tres temporaes n'altamar cuando tornaben al pueblu.
“Esti grupu electróxenu va ser el que me sustituyirá a mi, ta equí porque yo marcho”, indica mientres señala pa la máquina que va controlar que la llinterna, allugada na parte más alta del faru, “pa que siga dando tres rellumos cada quince segundos” y sirva p'allugar a les embarcaciones que naveguen pel Cantábricu.
“Encargome del caltenimientu, si hai que reteyar, faise, con vientu y agua”, apunta. “El día 6 va ser un día normal, el que va depués del 5”, añede García, que sigue viviendo na instalación portuaria na que, nel so momentu, hubo tres profesionales que trabayaben a ocho hores caún. Daquella, el faru nun funcionaba de manera automática.
Anécdotes tien munches como un día qu'unos náufragos presentáronse nel faru porque un pesqueru zarapicara xunto a la Gaviera. “Dímos-yos café y ropa”, recuerda.
“Eso sí, nengún accidente puede axudicase a un faru”, indica en rellatando una hestoria del sieglu XIX en Trafalgar “onde depués se probó que'l capitán diba bebíu”, bromia.
Xube les empinaes escaleres de forxa d'accesu a la llinterna –“que ye la más grande d'España con 4,20 metros de diámetru”– y sigue con hestories d'otros tiempos, tou depués de rellatar qu'entá caltien una vieya tradición de fareru: escribir nel “llibru de servicios” toles incidencies del día, dende si ta borrinosu al inventariu y xeres realizaes y a realizar. Enantes yera obligatorio, pero dende 1993, yá non.
Y García sigue faciéndolo a diario y el primer fareru de Peñes entamó'l 15 de xunetu de 1851.
Los cristales del faru llimpiense a diariu, tienen seis cares. “Ye daqué perdelicao”, precisa. “El de Peñes ye un faru de primer orde, que son los que tienen les óptiques más grandes, esto ye, con más algame”, apunta'l fareru, que tien claro que si falla la rede d'alta tensión, la que da lluz a la llinterna del faru, hai que dar rabil y arrincar el motor a mano y utilizar el pesu que fai xirar la llinterna.
“Lo d'enantes ye más seguro, menos sofisticao, sicasí l'automáticu funciona perbién”, asegura. Na vidrera qu'arrodia la llinterna lluz maxestosa la redolada del Cabu Peñes, cola punta de La Gaviera a un llau y la isla de La Erbosa al otru.
La lluz entra pela cristalera y José Luis García mira escontra'l mar. “Hai que vivir ensin fixaciones, más importante que'l sitiu ye l'actitú que tengas”, apunta pa depués señalar que la parte móvil de la llinterna “tien una base de mercuriu y nun tien gastadura dende la so instalación en 1930”.
Los faros marcaron la so vida. Ye más, la so muyer, Elena Olveira, ye fía d'un fareru. Dambos yá empezaron a facer la mudanza a una casa del conceyu. “Nun me da pena, si nun sigo ye porque nun soi más mozu, eso ta claro”, ironiza.
El faru va siguir xixiláu por técnicos delles vegaes per selmana y, si lo piden, García González va volver dir a la so casa pa echar un gabitu.
