Colorada per fuera y colorada per dientro

Les mazanes son l'emblema de Villaviciosa, capital manzanera española. Nes sos fértiles tierres danse mazanes de sabores duces, amargos o ácidos, y de colores verde, mariellu o colloráu. Pero na pumarada de José Antonio Junquera Menéndez, n'Amandi, abluquen pola so rareza unes frutes qu'impresionen pol color coloráu intensu de la piel pero, sobremanera, pola so llamativa carne interna de color rosa, casi colorada.

“Nun sé esactamente cuála puede ser la variedá porque son d'un pumar que me regalaron cuando fui a mercar otros a Llavandera (Xixón). Consultando n'internet conócense dos especies d'esti tipu de mazanes acolorataes per fuera y dientro, la ‘rede love’ (amor colorao), que provien del Reinu Uníu, y la ‘red moon’ (lluna colorada), d'Italia. De la coloración de la carne dizse que ye totalmente natural por mor del conteníu n'antocianines”, esplica Junquera, que tien ablucaos coles sos mazanes a los sos vecinos d'Amandi y a los sos amigos de Xixón. Pero, más allá del so color, Junquera afirma que son esquisites. “Son un pocu más duces que les nueses, y tán buenísimes mesmo crudes como asaes. Empréstense tamién pa postres, mermelada, calteniendo'l color dempués de ser cocinaes, y tienen perbon caltenimientu postcosecha”, afirma esti aficionáu a facer sidra casero con más de 40 pumares. “Yo nun creo muncho en que los pumares dan cada dos años. Los míos curiolos muncho y danme toos, anque esti añu tán especialmente cargaos. El pumar de les mazanes coloraes nunca diera tantes como esti añu, vieno bon tiempu y llevo recoyíes más de 150 kilos del pumar”, cuenta. Lo que sí-y esmolez ye l'avance de l'aviespora asiática. “Combatola, pero son una plaga difícil d'esaniciar y estropien muncho la fruta”, afirma esmolecíu quien esti añu cunta con producir más de mil llitros de sidra.