Con Vladimir Atapin el bádminton suena bien n'Uviéu

Vladimir Atapin (San Petersburgo, 1957) tuvo más de cuarenta años ensin practicar el bádminton, de los dieciocho a los sesenta y picu. El llargu paréntesis abrióse en San Petersburgo y trancóse n'Asturies cuando afayó'l Club Bádminton Uviéu. "Enteréme de qu'equí se xugaba, y decidí dir probar. Tuvi qu'empezar cuasi de cero, pero siguía llevando'l xuegu dientro y paselo bien dende'l principiu", apunta Vladimir, encantáu de la vida nun club "maraviyosu" nel qu'entrena, pero nun compite ("toi yá mui mayor"). 

Primero que la raqueta, a Vladimir cayó-y nes manes l'arcu, col que facía sonar el violonchelu. La so ocupación como músicu tuvo muncho que ver na so determinación de dexar el bádminton. "Daquella, xugar al bádminton provocábame dolor nel costazu cuando tocaba", confiesa. Otru factor foi la falta de tiempu. "La música comíame cuasi tol día –recuerda–. Taba nun sitiu que se llamaba Escuela de Neños Superdotados pa la Música, nel que solo tábemos cinco o seis neños, que taba a una hora de mio casa, y pa ser violonchelista tienes que dedicar munches hores d'aprendizaxe". 

Nel so oficiu, Vladimir nun ye un cualesquier: por munchos años, foi solista principal de la Orquesta Sinfónica del Principáu d'Asturies (OSPA). Foi la música la que lu traxo a Asturies: en 1992 aceptó una propuesta llaboral que traía apareyada un cambiu radical de vida. Llegó a Uviéu ensin la so familia, que s'instaló con él seis meses dempués. "En Rusia, nun sé por qué, vese España como un destín máxicu, maraviyosu. Si llega ser cualesquier otru país, igual nun marcho, pero venir equí llamábame muncho", esplica. 

Depués de media vida na Península, siente España como "la so segunda patria", cuasi tan entusiasmáu como'l so fíu Dmitri con Uviéu ("diz que ye la meyor ciudá del mundu"). Dmitri, presume Vladimir, ta siguiendo los sos pasos: "Tamién se dedica a la música. Ta faciendo una importante carrera n'Estaos Xuníos". Lleva l'oficiu nel sangre, non solo pol so padre: Vladimir percorrió España munchos años formando dúu cola so muyer, Olga, yá finada. "Yera una gran pianista", fae. 

Pese al farfagón xeográficu y cultural que separa Asturies y San Petersburgo, Vladimir asegura que-y resultó cenciello integrase ("nun tardé en sentime como en casa"), anque, diz, de primeres sintióse enclaustráu pol tamañu pequeñu d'Uviéu en comparanza con San Petersburgo, una urbe de más de cinco millones d'habitantes. "Pero agora agradezo tar a diez minutos del mio trabayu, a lo bono avézase ún llueu", bromia. 

Retomar el deporte, cunta Vladimir, sirvió-y pa ganar forma física y meyorar el so bienestar a tolos niveles ("cuando llegues a cierta edá tienes qu'intentar caltener el to cuerpu y la to mente"). "El bádminton, como la música, pide de concentración y maña", completa.